Nunta Muta (Silent Wedding)

Yönetmen : Horatiu Malaele
Oyuncular : Meda Andreea Victor, Alexandru Potocean

Avrupa Sineması‘nda, Doğu Avrupa‘nın da hatırı sayılır derecede leziz filmler çıkarmasından sonra Kuzey Avrupa‘nın baskılı ağırlığı biraz hafiflemiş gibi. Aki Kaurismäki ve Lars Von Trier‘in başını çektiği yönetmenler topluluğu o coğrafyayı başarıyla temsil ettikten sonra biraz yavaşlamış ve hali hazırda –Kusturica filmlerinden sonra- Balkanlardan çıkagelen kalburüstü filmlerle Avrupa Sineması çeşitliliğini hayli artırmış durumda. Nunta Muta (Silent Wedding) de tam da bu bahsettiğim paralele düğüm atan filmlerden biri. Romanya sinemasının 4 Months & 3 Weeks & 2 Days ile başlayıp şu sıralar Amintiri din epoca de aur ve Katalin Varga ile süregelen yükselişine ivme kazandıracak cinsten bir film.

Stalin zamanında Rus komünizminin etkilerinden nasibini almış bir Romen köyünden bir düğüne, bir döneme ve en önemlisi bir rejime ufak bir pencereden “sessiz” bir bakış olarak lanse edilebilecek, ne gösterdiğinden çok neye dokundurduğuna bakılası filmlerden. Gerek Bosna,gerek Bulgar gerekse Romen filmlerinde ortak olup da izleyicisini büyüyeleyen yanlar vardır misal. Bunlar en başta müthiş doğal oyunculuklar,pozitif ve dakikalarca güldürebilecek diyaloglar ve müzikler. İşte bunların hepsinin bir arada harika bir şekilde kolajlandığını düşünün.. Film işte tam da böyle birşey.

Film, bulunduğu ortamı ve ortama dahil insanları çok güzel bir şekilde yansıtmış diyerek bu paragrafa başlayabilirim mesela. Türkiye’de daha çok Trakya bölgesinde görebileceğimiz tipteki insanların daha bi’ neşelisi daha bi’ zevkine düşkün halleri var karakterlerde. Öyle ki mutsuzluğa ve acıya bile gülebilen bir yapıları var. Hazırlığı yapılan bir düğün ve son anda gelen bir haberle ses sansürüne uğramış olması bile onları bu eğlenceden alıkoyamıyor. Bu noktadan sonra film, daha bi’ film oluyor denilebilir. Vurucu tarafı trajikomiklikten gelmesine rağmen, komedi tarafı yaklaşık 10 dakikalık bir bölümde tavan yapıyor diyebilirim. Sanırım 10 dakika hiç ara vermeden güldüm,güldüm. Şimdi burada bahsedip büyüsünü kaçırmak istemiyor, mutlaka ama mutlaka görülmesi gerektiğini düşünüyorum.

Filmin trajikomikliği, izleyiciye solutturduğu hava ve özellikle son sahnesiyle bana Vizontele Tuuba‘yı andırmadı değil. İzleyenler ve izleyecek olanlar hak verecekler mi bilmiyorum ama komedi nüansları olsun,filmin başından son sahnesine kadar olan eğlenceli havasının son sahnede yerini saf ve derin bir drama bırakmış olması bana yüksekçe anımsatıyor. Üstüne üstük bu son sahnelerin çokca benzeşiyor oluşu da cabası.

Diğer değinmek istediğim yan ise tabii ki daha önce hiç görmemiş olduğum ama rolünü müthiş doğallıkta aktarabilen oyuncular olacak. Avrupa Sineması’nın da en çok bu yanını seviyorum. Tanımadığımız ama bizi filme çeken,doğal oyuncular. Hiç bilmediğin bir şehre gidip herşeyden eğlenebiliyor olmak gibi birşey bu. Nunta Muta, hüzünlenerek güldüm diyebilecğim,oyuncularıyla,ortamıyla,müzikleriyle çok güzel bir film,tavsiye edilir.